Kryzys jest odczuwaniem wydarzenia bądź sytuacji jako:

• trudności nie do zniesienia (subiektywne poczucie cierpienia, bólu)
• stanu wyczerpania wytrzymałości dostępnych zasobów (doświadczanie bezradności, bezbronności)
• stanu naruszenia i chaosu mechanizmów radzenia sobie z trudnościami

W języku greckim, z którego pochodzi, słowo krisie oznacza decyzję lub punkt zwrotny, podobnie w chińskim, gdzie symbol kryzysu składa się z dwóch ideogramów reprezentujących jednocześnie: zagrożenie i szansę.

Kryzys pojawia się wtedy, kiedy człowiek napotyka przeszkody w realizacji ważnych celów życiowych i nie może ich pokonać dotychczas stosowanymi metodami. Odnosi się on do emocjonalnej reakcji człowieka, ale nie jest stanem patologicznym. Pojawia się wówczas potrzeba odzyskania równowagi oraz przystosowania się do nowych okoliczności, które w danym momencie wydają się nierozwiązywalne. W momencie kryzysu osoba jest podatna na emocjonalne zranienie, załamanie, dezintegrację, ale jednocześnie posiada zwiększoną gotowość do zmiany. Szczególnego znaczenia nabiera  szybkość udzielenia pomocy.

Znamiona kryzysu:

• pobudzenie i napięcie
• lęk
• gniew
• niepewność
• zmieszanie
• poczucie winy, którego efektem może być podejmowanie impulsywnych rozwiązań mających zakończyć stan zamętu i chaosu
• poczucie zagrożenia 
• poczucie bezradności, niemocy, rezygnacji

Kryzys może przejawiać się na wielu płaszczyznach życia, a szczególnie: emocjonalnej, biofizjologcznej, poznawczej, behawioralnej. Może utrudniać, a w skrajnej sytuacji uniemożliwiać funkcjonowanie w wielu obszarach: zawodowym, osobistym, towarzyskim, zdrowotnym. Sytuacja kryzysowa z całą pewnością wymaga natychmiastowych rozstrzygnięć i rozwiązań, w tym często specjalistycznej, ukierunkowanej pomocy.